Η δική μας γλώσσα
Τοπική Γλώσσα
Η τοπική γλώσσα του Πενταλόφου Βοϊου, όπως μετονομάστηκς στα χρόνια του μεσοπολέμου κάτω από τη γενική ελληνοποιητική τάση της εποχής το ακμαίο τότε κεφαλοχώρι Ζουμπάνι, δέχτηκε έντονες επίδρασεις , διαμορφώνοντας ένα τοπικό ιδίρωμα, το οποίο χρησιμοποιείται στα χωριά Βυθός, Δίλοφο, Αγία Σωτήρα, Μόρφη, Κορυφή καθώς και στο Τσοτύλι με τα γύρω απ'αυτό χωριά, με εξαίρεση το ποντιακό στοιχείο.Η διαφορετικότητα της τοπικής γλώσσας του Πενταλόφου απ'την κοινή νεοελληνική είναι η ηχητική παραφθορά καθώς και ο σαρκαστικός χαρακτήρας ορισμένων λέξεων.
Λέξεις τοπικού ιδιώματος
σιούκου=σήκω ταβάς=ταψί πέγκας=αράχνη
σιαπάν=πάνω σταλό=κέρδος γκουσγκουνέβω=ψάχνω
ζγκράμπια=σκορπιος νταλντάει=ορμάει ξιτζιάνσμα-οδύνη
σοφρας=τραπέζι χλιάρ=κουτάλι λάβα=φασαρία
Κουδαρίτικα
Ωστόσο, η τοπική γλώσσα δεν αποτελεί τη μόνη γλωσσική ιδιομορφία στην περιοχή μας.Ξεχωριστή κατηγορία αποτελούν τα "Κουδαρίτικα".Μια μορφή "γλώσσας" που δημιούργησαν οι Ζουμπανιώτες μάστορες για να επικοινωνούν μεταξύ τους, όταν βρίσκονταν σε ξένο τόπο ή χώρα ώστε να μην τους καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι και κυρίως τα αφεντικά τους.Αποτελείται από λέξεις του τοπικού ιδιώματος και από άλλες που επινόησαν οι μάστοροι,Όταν οι κάτοικοι μιας περιοχής καταλάβαιναν κάποια λέξη οι μάστοροι είχαν την ετοιμότητα-ικανότητα να την αντικαταστήσουν αμέσως.
Μερικά κουδαρίτικα :
αρκουδοκέφαλος= καρπούζι ζάπου= ώρα
βουρλή= δραχμή λιάνουμα= χρήματα
γρίβας= χιόνι μανούρα= πέτρα
δικρανάς= δάσκαλος πραχάλα= εργασία
οξιά= νερό φουράδια= ξύλα